ไปเที่ยวกันไหมจะไปแม่ฮ่องสอน

กว่าสิบปีแล้วที่ผมไม่ได้มาเยือนแม่ฮ่องสอน ทว่าภาพอดีตต่างๆ นั้นยังแจ่มชัดในความทรงจำ ผมกลับมาเยือนเมืองในหุบเขาแห่งนี้อีกครั้งในวันต้นฤดูหนาว เดือนที่แม่ฮ่องสอนห่มคลุมด้วยสายหมอกหนาวเย็น

วันแรก ผมมาถึงตัวเมืองขณะตะวันตกลับทิวเขา อากาศเย็นเยือกห่มเมือง เบื้องบนห่มคลุมด้วยดวงดาวสว่างนวล

ผมและมิตรร่วมทางได้บ้านพักเงียบสงบใกล้ๆ ตัวเมือง บ้านเรือนไทยหลังที่เราพักตั้งอยู่บนเนิน อิงแอบแม่น้ำปาย ในยามเช้า มองจากหน้าต่างห้องพัก เราพบว่าภาพรอบๆ ตัวดูนุ่มนวลด้วยม่านหมอกขาว

พักอยู่ที่นี่ เราตื่นกันแต่เช้าตรู่ เข้าไปใส่บาตรในตัวเมือง ขึ้นไปชมทิวทัศน์เมืองบนดอยกองมู

ท่ามกลางม่านหมอกหนาวเย็น ผู้มาเยือนเดินเวียนรอบองค์พระธาตุ แต่ละคนถือธูปเทียน ดอกไม้ ใบหน้าอิ่มเอมใจ

ลงจากดอยกองมู เราออกจากตัวเมืองไปถึงถ้ำปลาและน้ำตกผาเสื่อ ที่น้ำตกผาเสื่อ เด็กๆ กลุ่มใหญ่เดินทางมาทัศนศึกษา ทุกคนดูร่าเริง หัวเราะพูดคุย ตื่นใจต่อสถานที่แปลกใหม่ นี่จะเป็นก้าวแรกๆ ที่พวกเขาได้รู้ว่าโลกนั้นกว้างเพียงใด

ในกลุ่มเด็กๆ ซึ่งทยอยลงไปดูน้ำตก ผมพบเด็กหญิงกู่ตู่หลู่และเด็กหญิงชนาพร ทั้งสองเรียนอยู่ชั้น ป.๔ โรงเรียนบ้านห้วยเสือเฒ่า หูสองข้างของพวกเธอเจาะเป็นรูกว้างดูสะดุดตา ประดับต่างหูและหินสีตามแบบชนเผ่าปะกากญอ ผมขอพวกเธอถ่ายภาพ ทั้งสองยิ้มเขินอาย

ขณะแนบตากับช่องมองภาพ จู่ๆ ผมก็เกิดความรู้สึกบางอย่าง เด็กหญิงชาวปะกากญอคล้ายทำให้ผมพบว่าตนเองจากบ้านมาไกลเพียงใดแล้ว